Praten met lotgenoten helpt

Dertien jaar geleden kreeg Diny Mingers-Hexspoor (67) in de gaten dat er iets mis was met het geheugen van haar man Peter, met wie ze samen een kapsalon runde. Hij was op dat moment 64 jaar. Eenmaal met pensioen ging het bergafwaarts met Peter. Diny verzorgde haar man met liefde, maar het werd haar mentaal op een gegeven moment te zwaar. In het Alzheimercafé in Noordwijkerhout ontmoette ze lotgenoten en kon ze haar verhaal en ervaringen kwijt.

"Mijn man begreep gelukkig zelf niet hoe ziek hij was. De impact van Alzheimer is enorm, ook voor mij als partner. Praten met lotgenoten helpt."
Vreemde antwoorden

“In het jaar voor zijn pensioen zag ik het steeds slechter worden met Peter. Hij vergat dingen, gaf vreemde antwoorden op vragen van klanten en op een gegeven moment kon hij ook niet meer rekenen. Zijn pensioen heeft hij met pijn en moeite gehaald. Zelf zag hij het probleem totaal niet, maar het kon écht niet meer. Eenmaal thuis werd hij passief, ging veel roken en eten en er kwam niks meer uit zijn handen. Alles kostte hem heel veel moeite.We hadden toen nog geen idee dat er sprake van dementie was.”

Huilen van verdriet en opluchting

“Het ging van kwaad tot erger. Hij wist op een gegeven moment zelfs niet meer dat hij vijftig jaar in het kappersvak had gezeten. Maar toen hij opeens op de snelweg stopte met de kleinkinderen achterin, was dat voor mij de druppel. De huisarts vond het nog wel meevallen, maar uit het onderzoek bij het LUMC werd dan eindelijk duidelijk dat Peter dementerend was. Ik kon alleen maar huilen. Van verdriet én opluchting, want ik heb altijd gevoeld dat er iets heel erg mis was. Eindelijk erkenning en hulp.”

Uit liefde grenzen verleggen

“Peter heeft nooit begrepen dat hij ziek was. Maar voor mij als partner was het afschuwelijk om te zien hoe hij veranderde. Je ziet een leeg persoon, een huls. We konden niks meer samen doen, ik kon niks meer met hem delen en een gesprek voeren ging ook niet meer. Mijn wereld werd steeds kleiner, want ik kon hem eigenlijk niet meer alleen thuis laten en vrienden en familie kwamen minder vaak langs. Uit liefde voor Peter had ik steeds mijn grenzen verlegd, maar het werd te zwaar en ik trok het geestelijk niet meer. ”

Waardevolle ontmoetingen

“Ik kwam op het spoor van het Alzheimercafé. Je ontmoet lotgenoten die in dezelfde situatie zitten als jij. Zij begrijpen je en weten uit ervaring welke enorme impact Alzheimer heeft. Heel fijn kennis en ervaring te kunnen uitwisselen. Dat was voor mij heel waardevol.”

Peter Mingers is op 4 februari 2020 op 77-jarige leeftijd overleden.