Ik kom weer onder de mensen
Kees Klinkenberg (67) uit Noordwijkerhout trof een tragisch lot. In 2014 zag hij een klein vlekje in zijn goede oog. Met zijn andere oog had de boswachter na een ongeluk veertig jaar geledenal minder zicht. Na drie weken bleek dat het netvlies van zijn goede oog had losgelaten. Hij werd door een specialist geopereerd, maar de operatie mislukte, net als de vervolgoperaties. Kees verloor het zicht in beide ogen, met verstrekkende gevolgen. In het Oogcafé in Sassenheim ontmoet hij lotgenoten: “Gedeelde smart is halve smart”.
Einde spannend jongensboek
“Steeds slechter gaan zien is heel frustrerend en het veranderde mijn leven ingrijpend en onze toekomst voorgoed. Ik moest noodgedwongen stoppen met werken als boswachter, terwijl dat mijn lust en mijn leven was. Mijn leven was net een spannend jongensboek, zoveel maakte ik mee. Ik werd afgekeurd en kwam op mijn eenenzestigste thuis te zitten. Opeens ben je hulpbehoevend, gehandicapt en afhankelijk van anderen. Ik mis mijn vrijheid. Mijn vrouw Lida en ik hadden graag op een andere manier van ons pensioen willen genieten.”
Schaamte
“Ik kon maar moeilijk accepteren dat ik steeds minder ging zien. In het begin was ik ervan overtuigd dat mijn oog weer zou herstellen. Toen bleek dat ik mijn zicht niet meer terug zou krijgen, heb ik het daar veel moeite mee gehad. Ik sloot me af van de buitenwereld, schaamde me ervoor. Ik wilde niet zielig gevonden worden. Ik kon er niet over praten zonder vol te schieten. Bij Visio Het Loo Erf in Apeldoorn heb ik gerevalideerd. Daar leerde ik met mijn handicap omgaan en heb ik nieuwe hobby’s opgedaan. Als je niet kunt zien, moet je andere zintuigen gebruiken. Daarom maak ik nu zelf muziek. Ik speel keyboard en mondharmonica.”
Lotgenoten ontmoeten
“Als boswachter stond ik altijd in contact met collega’s en bezoekers van het bos. Dat contact met mensen miste ik erg. Via de Oogvereniging werd ik in 2019 uitgenodigd voor het Oogcafé bij ‘t Onderdak in Sassenheim. Ik kende het niet, maar besloot uiteindelijk er toch heen te gaan. Dat was een goed idee. Ik ontmoette daar lotgenoten, gelijkgestemden. Mensen aan wie ik niks hoef uit te leggen, die me begrijpen en niks gek vinden. Waarmee je kan lachen, ook om elkaars galgenhumor. Gedeelde smart is immers halve smart. Ik heb er leuke contacten en goede kennissen aan over gehouden.”
Gezellige middagen
“Een keer per maand komen we samen in het Oogcafé. Het is gezellig en er worden altijd leuke dingen zoals creatieve middagen, lezingen of presentaties georganiseerd. Maar voor mij is het contact met andere mensen het allerbelangrijkste.”"